Χαρίκλη μ’ τα ιδρώματα σ’,
διαμαντένια τα δάκρυα σ’,
’ίντανε σέλια και νερά
σου Τορταλί’/ση Φάλαινας τα στράτας
Ση παρχάρ’ τα τσιμενόπα
να έμ’νε έναν οξέαν
έκλωθα τα κλαδόπα μου,
αρνί μ’ σ’ εσέν μερέαν
Ανάθεμα το Τορταλί
κι ατέν την Τορταλέτ’σσαν,
εποίκε με και κλώσκουμαι
αρ’ άμον καρμενέτσαν
