Το μερακλίδικο πουλί, ποτέ φωλιά δεν κάνει,
μον’ έτσι βασανίζεται, κι ως ότου ν’ αποθάνει.
Έλα, έλα που σου λέγω, μη με τυραγνείς και κλαίγω,
έλα να σε ιδώ να γιάνω, πριχού πέσω και πεθάνω.
Όποιος δεν είναι μερακλής, του πρέπει ν’ αποθάνει,
γιατί στον κόσμο όπου ζει, μόνο τον τόπο πιάνει,
Έλα, έλα πέρδικά μου, να σου δείξω τη φωλιά μου,
έλα να σε ιδώ να γιάνω, πριχού πέσω και πεθάνω.
Το μερακλίδικο πουλί ποτέ φωλιά δεν κάνει
μον’ έτσι βασανίζεται ωσότου ν’ αποθάνει
Έλα έλα, πέρδικα μου να σου δείξω τη φωλιά μου
Ελα ελα που σου λεω μην με τυρανας και κλαιω
το μερακληδικο πουλι και το δεντρι διαλεγει
παντα στο ψηλο κλαδι τ αρεσει να φωλευγει
τα μαλλια σου ριχτα πλωρα σαν τ αστραλια τα μαγκιορα
Το μερακλήδικο πουλί ποτέ του δεν φωλεύει
Κοιτάσσει όπου βραδιαστεί κι ωστόσο ο ήλιος φεύγει
Τα μαλλιά σου ρίχ’ τα πλώρα σαν τ’ αστράλια τα μαγκιόρα
Έλα να σε δω να γιάνω πριχού πέσω και πεθάνω
