Σο καλύβι σ’ ολόερα
συρίζω τραγωδώ σε
άμον ανοιξιζνόν πουλίν
πάντα θα κελαηδώ σε
(Ρεφρέν)
Ο καημένον ο σπουργίτης
πάντα λάσκεται αλήτης
Πόσα φοράς εμόνασες
εμέν πουλί μ’ σ’ οσπίτι σ’
Αν έξερες τρυγόνα μου
και τεμόν την καρδίαν
ας σ’ εγκαλιόπο σ’ απεσκές
‘κι εβγάλνες με καμίαν
Πολλά έχω να λέω σε
σα χείλια μ’ είν’ γραμμένα
θα αρχινώ και λέω σε
αρνί μ’ απ’ έναν έναν
