Τόσο σκληρή και άπονη
δεν το ‘λπιζα για να ‘σαι,
να λιώνει το κορμάκι μου
και να μη το λυπάσαι.
Δε με λυπάσαι, δεν πονείς
δε βλέπεις, δεν πιστεύεις
σα το κεράκι έλιωσα, έσβησα, έλιωσα
και εσύ ακόμα με παιδεύεις.
Κάφτει μι, γ’ ήλιους, κάφτει μι,
κάφτει μι τσι του κάμα
σα π’ μ’ έκαψει γι’ αγάπη σου
δεν μ’ έκαψ’ άλλου πράμα.
Κάλλια να μι φαρμάκουνις
παρά να μι πιδεύεις
είνι τα χείλη σου ρακί, ροζακί
είνι γιατρός και όταν θέλεις με γιατρεύεις.
Ίδρους κρυγιός μι πιριχά
όταν σι δω μπροστά μου
τσ’ ένας καπνός απί φουτιά
βγαίν΄ από την καρδιά μου.
Σα του μουρό κατάντησα,
όπου δεν έχει γνώση
στα χέρια σου που έμπλεξα
αλίμονο, μπερδεύτηκα
και τώρα ποιος θα με γλιτώσει
