Εγώ ασ’ τ’ εγεννέθα κιάν’,
καρίπ’ς και ρεντζιπέρτς-ι,
μ’ αποκουντίεις με τρυγόνα μ’,
παράδες μη σαεύ’ς-ι
Πασκείμ’ ντο είμαι αγροτερίδ’
κ’ εσύ ’κί γιανασεύ’ς με,
μη φοάσαι, για σίμωσον,
σεβτάς λόγια να λες με
Σ’ ονέρ’τα μ’ γυροκλώσκεσαι
και τ’ όνεμα σ’ αγγεύω,
με την εγάπη μ’ την κάρδια σ’,
βάι, θέλω ν’ ασλαεύω
Το βίο μ’ ση νηγήν χρωστώ
σ’ εσέν χρωστώ τα τέρτια μ’,
η κάρδια μ’ ανεμπάλιστον,
τσάπαν όλια τ’ εμέκια μ’
