ΠΡΑΣΟΚΟΛΟΚΥΘΟΠΙΤΑ ΜΕ MΑΝΟΥΡΙ

Μεγάλη υπόθεση μια καλή πίτα. Απ’ το φύλλο, στα υλικά και τη δοσομετρία τους για να βγεί ένα αποτέλεσμα ισορροπημένο με αντιθετικότητες υφών και συμπληρωματικότητες γεύσεων. Εντάσεις χωρίς μπούκωμα, γενναιοδωρία στα υλικά αλλά και μέτρο, αρώματα και απλότητα μαζί. Εύκολο θεωρητικά να φτιάξεις μια πίτα, δύσκολο όμως να την κάνεις ξεχωριστή, να τη μνημονεύουν όσοι τη δοκιμάσουν.

Φτιάχνω πίτες σπίτι τουλάχιστον μια φορά το μήνα, ειδικά τους κρύους μήνες. Μ’ αρέσει ειδικά να παίρνω ένα κομμάτι στο γραφείο για μεσημεριανό, γιατί με κρατά πάντα σε επαφή με τη σπιτική θαλπωρή, σαν ένα οικείο σημείο αναφοράς σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον. Το χαίρομαι τόσο, όσο και τη στιγμή που μοιράζεται αχνιστή στο οικογενειακό τραπέζι όπου την προσμονή του «αααχ» διαδέχονται τα «κρατς» και τα «μμμμ» της ικανοποίησης, καταξιώνοντας με στο ρόλο του συνεχιστή των παραδόσεων. Έχει πολύ αγάπη μέσα της μια καλή πίτα στο ελληνικό τραπέζι. Αυτό όμως που συχνά δεν έχει, είναι πρωτοτυπία, καινοτομία. Στηρίζεται σε εξαιρετική εκτέλεση πατροπαράδοτων οικογενειακών συνταγών που χτίζουν μια συνέχεια στο χρόνο, αποτελώντας μια γευστική σταθερά, στην οποία συγκλίνουν -και έτσι εκπαιδεύονται γευστικά- οι τρεις γενιές γύρω απ’ το τραπέζι. Είναι η επανάληψη που δημιουργεί δεσμούς, οικειότητα και ασφάλεια. Αλλά είναι η καινοτομία που δημιουργεί τα νέα γευστικά σημεία αναφοράς, συμπληρώνω εγώ, που δεν με φοβίζει η ανασφάλεια της εξέλιξης των πετυχημένων συνταγών, αλλά με προκαλεί.

Για να διαβάσετε το υπόλοιπο άρθρο παρακαλώ πατήστε ΕΔΩ

ΠΗΓΗ: www.caruso.gr