Πουλί μ’, την πόρτα σ’ μ’ ασπαλίεις
και τη σύρτε μη σύρεις
ασ’ άγρια τα μεσάνυχτα
ανάμ’νον το γεσίρι σ’
Πουλί μ’, ισμάρ’ εντώκες με
με το δεξόν τ’ ομμάτι σ’
σιμά σα ξημερώματα
κλώσκουμαι σο κρεβάτι σ’
Απέσ’ σ’ αχάντια έραξα,
ετσέρτσα το μαντήλι μ’
πουλόπο μ’, ασ’ τ’ εγνώρτσα σε
εχάσα και τ’ ακύλι μ’
Εκάψες μ’ όπως καίουνταν
τα ξύλα σο χωνόν-ι
πασκ’ είμαι τ’εσόν το γεσίρ’,
του κυρού σ’τ’ ορφανόν-ι
