Φωτογραφίες – κείμενο: Νίκος Ψιλάκης
Τότε που οι άνθρωποι έστελναν και λάμβαναν μηνύματα, με τον ”χοχλιό της θάλασσας”…
Η αρχέγονη σάλπιγγα γινόταν εργαλείο πολύτιμο στα χέρια των καραβοκύρηδων, των βοσκών,των καλλιεργητών της γης.
Ο ταπεινός κούργιαλος ..η κουργιαλός ,είναι το κοχύλι με την επιστημονική ονομασία..Charonia tritonis..και αποτελούσε για αιώνες έναν ισχυρό κώδικα μη λεκτικής επικοινωνίας.
Δεν υπήρχε πλεούμενο μα και βοσκός κυρίως στα νότια της Κρήτης,να μην έχει τον δικό του κούργιαλο …πολύτιμο απόκτημα από την ανεξάντλητη παρακαταθήκη της φύσης.
Ήταν κανόνας απαράβατος..πλεούμενο χωρίς κούργιαλο δεν μπορούσε να σαλπάρει.
Στα χρόνια που δεν υπήρχαν σήματα κινδύνου κι ασύρματες επικοινωνίες, ήταν αυτός που σήμαινε συναγερμό.
Σε πολλά χωριά της νότιας Κρήτης, οι άνθρωποι ήταν εξοικειωμένοι με τον μονότονο ήχο του κούργιαλου.
Ήξεραν ποιος σάλπιζε, όπως ήξεραν να ξεχωρίζουν το χαρούμενο σάλπισμα από το στενάχωρο.
Από την φωνή του κούργιαλου καταλάβαιναν ποιος τον έπαιζε και τι ήθελε…θα πει ένα βοσκάκι 92 χρονών το 1997….που είχε και εκείνος τον δικό του όπως όλα τα βοσκάκια ..του παλιού καιρού.
