Ο βίον εμελέσσεψεν
παρχάρτ’ς εσιολικεύτεν
τση μεζιρές το χαβεσλούκ
τ’ αρνόπο μ’ ‘κι επεγνεύτεν
Εποίκες με άμον παλαλόν
κι έχασα το ναμούσι μ’
κι η χώρα ελέπ’ με κι εθαρρεί
πως δί και παίρ’ ο νούς ι-μ’
Πουλόπο μου μ’ αριποδίεις
σ’ όλια ‘κι θα προκάνεις
θα αγνεφίεις το γούρζουλαν
και έρται ρουζ’ απάν’ ισ’
