Ας οξώχ’ φανερούται
η Φουτσάνη, τ’ Άσπαλον
Άντα ελέπω τη σεβντά μ’
το ντουνιά μ’ ανασπάλω
Ας σο Κομ εχ’ κι έρχουμαι
Κολογκύθια φορτούμαι
Ντ’ έπαιρα σε, ε πατσή;
Ν’ έξερνα να εσκοτούμναι
Εγώ είμαι έμορφος
κοντοπερμένω εμπρός
Άμον μαύρον εσκεπίδ’
Να δάκω το μάγουλο σ’
Έ’ γαρδέλ’ για άφ’σον με
Ξάι ‘κι έξέρεις το τέρτι μ’
Αν ου παίρω εσένα
να φουρκίζω το κεντί μ’
