Η Λυδία Φουρτούνα είχε μια γιαγιά που τη νανούριζε τραγουδώντας “σε φουντωμένο δέντρου κλωνάρι, κάθεται σπίνος και κελαηδεί”. Ο πατέρας της μέχρι και σήμερα βοηθάει καμιά φορά στην εκκλησία του Σταυρού αναπληρώνοντας τον ψάλτη, από μεράκι και φιλότιμο.
Η Αναστασία Χατζηαποστολίδου είχε μια Μικρασιάτισσα γιαγιά που στο παστάλιασμα των καπνών της ζητούσαν “Τασούλα, πες μας ένα τραγούδι” και μια Πόντια γιαγιά που δεν ξέρει ποντιακά τραγούδια, θυμάται όμως εκείνα τα νησιώτικα, που έπαιζαν από το μυστήριο μαραφέτι που ήρθε στο χωριό γύρω στο ’50, ραδιόφωνο το ‘λέγαν.
Η Ιωάννα Καλλέργη είχε μια γιαγιά που μια ζωή τραγουδούσε Χατζιδάκι και Ξαρχάκο, με τον παππού να της κάνει δεύτερες. Η προγιαγιά της δεν τραγουδούσε ποτέ· είχε χάσει αδελφό, μόνο τον μοιρολογούσε, σωστή Κεφαλονίτισσα .
Η Σαλονικιά Τσαντσάνη είχε έναν παππού που μαθήτευσε για δυο μήνες στη Θεσσαλονίκη δίπλα σε δάσκαλο ακορντεόν. Ήταν ο καλύτερος μαθητής, γύρισε όμως πίσω γιατί έπρεπε να βοηθήσει τον πατέρα του στα χωράφια. Μέχρι σήμερα το λέει με στεναχώρια. Γύριζε με το ποδήλατο και το ακορντεόν στα χωριά των Σερρών και έπαιζε στους γάμους. Ο άλλος παππούς της από τη Θράκη της έπαιζε φυσαρμόνικα και της τραγουδούσε τανγκό και τραγούδια του πολέμου.
Η Νατάσα Τσακηρίδου είχε έναν Θρακιώτη παππού που τραγουδούσε δημοτικά με τους μερακλήδες των γύρω χωριών. Τη γιαγιά την ντόπια απ’ τον Άγιο Χαράλαμπο Θεσσαλονίκης, που είχε την καλύτερη φωνή στο χωριό, την πήρε με καντάδα. Η Πόντια προγιαγιά της έπαιζε νταϊρέ και τραγουδούσε αμανέδες τουρκικούς. Είχε κι έναν παππού που χόρευε κότσαρι και της τραγουδούσε πάντα τα λάχανα.
Ίσως όλα αυτά να είχαν τη σημασία τους.
Τα κορίτσια βρέθηκαν χρόνια μετά, το 2016, στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας να τραγουδούν μαζί, με αφορμή μια εκδήλωση- αφιέρωμα στη μουσική της Θράκης. Επειδή το να τραγουδούν μαζί ήταν μια νέα χαρά, αλλιώτικη απ’ αυτήν του να τραγουδούν μόνες, σκέφτηκαν να το καθιερώσουν.
Το Ντιλγκιρούδι ήταν το πρώτο τραγούδι που είπαν μαζί και το κράτησαν για να ονομάσουν την ομάδα. Είναι ένα θρακιώτικο τραγούδι της αγάπης.
Lydia Fourtouna had a grandmother that used to sing traditional lullabies to her. Her father still selflessly helps the church of Stavros by replacing the chanter.
Anastasia Chatziapostolidou had a grandmother from Asia Minor that was always being asked to sing while working with the tobacco at the village and a Pontian one, that knows no pontian songs, but remembers the songs from the islands that the radio, that came to the village at the 50’s, was playing.
Ioanna Kallergi had a grandmother that was singing Hatzidakis’ and Xarhakos’ songs, while her grandfather was singing secondo. Her great-grandmother never sung· she had lost her brother and was only lamenting him, as a proper woman from Kefalonia.
Salonikia Tsantsani had a grandfather that studied the accordion for two months with a teacher in Thessaloniki. He was the best in his class, but he stopped, as he had to help his father in the fields. He still talks about it with sadness. He was riding his bike with the accordion in the villages of Serres, playing in weddings. Her other grandfather from Thrace was playing the harmonica and was singing to her tango and songs from the war.
Natasa Tsakiridou had a grandfather from Thrace that was singing folk songs with other men around his village. He took for a wife her grandmother form Agios Haralambos, Thessaloniki, who had the best voice in the village, with serenade. Her Pontian great-grandmother was playing the dahare, singing Turkish amane. She also had a Pontian grandfather that was dancing and singing pontian tunes to her.
Maybe all these were important.
The girls met many years later, in 2016, in the Department of Music Science and Art in the University of Macedonia, Thessaloniki, singing together in a concert for Thrace. Singing all together was a new joy, much different than singing alone, so they thought of making it permanent.
Dilgeroudi was the first song they sang together and kept it as a name for the group. It is a love song from Thrace.
