Μετά την κατάλυση της ελληνικής εκκλησίας το
1914 όλα τα µυστήρια γίνονταν στη βουλγαρική από βουλγαρόφωνους ιερείς.
Πολλοί άρχισαν να πηγαίνουν στην Αδριανούπολη για να βαφτίσουν, λίγοι όµως είχαν τη δυνατότητα, ενώ και οι Βούλγαροι άρχισαν να παρεµποδίζουν τέτοιου είδους µετακινήσεις .Αλλά και πριν την ίδρυση της Εξαρχίας οι δύο οµόθρησκες και οµόδοξες εθνότητες συνήθιζαν να βαφτίζουν παιδιά από την άλλη εθνότητα και το θεωρούσαν τιµή να δίνουν
ονόµατα από τη δική τους ιστορία και παράδοση. Αυτό κυρίως συνήθιζαν οι πολλοί ευκατάστατοι Έλληνες της Φιλιππούπολης και των άλλων πόλεων. Έτσι εξηγείται η ύπαρξη των βουλγαρικής προέλευσης βαφτιστικών σε όλο το χώρο της Α. Ρωµυλίας και τα πολλά ελληνικής (αρχαίας τις περισσότερες φορές) προέλευσης βουλγαρικά βαφτιστικά.
—————————————————–
Aρετή : Ράντου
Δήμος :Ντέμους , Δήμτσιους
Ελένη: Λ΄ένου , Λ΄ένκου
Ευγενία : Ιβένκα , Βένκα
Ευσταθία :Στάνου
Θεοδώρα : Ντόντου , Ντόκα
Ισιδώρα : Σ΄ιδέρου , Ζ΄έλου
Καλίνου :όνομα που υπάρχει μόνο στα τραγούδια
Καλλιόπη : Κάλλιου
Κυριακή :Κυράτσα
Μελίσσω :Μιλ΄ίσσου
Νίκος :Κόλιους
Χρήστος : Χούτης , Χούτας
Νιντ΄άλ΄ου: Νέντου , Νέτου
κ.λ.π
{Παύλος Αλμπανούδης -το γλωσσικό ιδίωμα των Μοναστηριωτών}
