Και κάπως έτσι, μέσα σε μία εβδομάδα, άλλαξε ο τρόπος ζωής μας…
Κάτι που αρχικά έδειχνε πολύ μακριά μας και μη θέλοντας να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία, ίσως από φόβο, έγινε καθημερινότητά μας, έγινε φόβος και τρόπος ζωής…
Κι έτσι γρήγορα, λοιπόν, άλλαξε η ζωή όλων μας… Εγκλεισμός, αντισηπτικά, μάσκες, αδυναμία μετακινήσεων, φόβος για τα συγγενικά πρόσωπα και τους φίλους μας, αποστάσεις και τόσα άλλα… Ακόμα και τις αγορές ειδών πρώτης ανάγκης με “διαδικασία” και ατελείωτες ουρές…
Και μέσα σε όλα, έρχεται η απαγόρευση, για λόγους προστασίας, ασφάλειας και υγιεινής, αγαπημένων δραστηριοτήτων που μέχρι πρότινος αποτελούσαν ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μας…
Οι Σύλλογοι των παραδοσιακών χορών κλείνουν με κρατική εντολή…
Χώροι πολιτισμού, άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη λαϊκή μας παράδοση, βάζουν λουκέτο…
Και κάπως έτσι ξαφνικά, σταμάτησαν τα μαθήματα παραδοσιακών χορών, τα γλέντια, οι συναντήσεις με αγαπημένους φίλους και μαθητές, τα κεράσματα, οι διαπροσωπικές σχέσεις, τα χαμόγελα και η διέξοδος όλων μας στα προβλήματα και την πίεσης της καθημερινότητας…
Έρχεται η επόμενη ημέρα από τον εγκλεισμό και καθημερινά ακούμε αμέτρητες εξαγγελίες και μέτρα άρσης που στόχο έχουν την επιστροφή στην καθημερινότητα… Σταδιακά όμως…
Συγκεκριμένα άτομα ανά τετραγωνικά μέτρα, γάντια, μάσκες, αντισηπτικά και αυστηρή τήρηση απόστασης δύο μέτρων… ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΔΥΟ ΜΕΤΡΩΝ!!!
Πώς είναι δυνατόν να χωρέσουν τέτοιου είδους περιορισμοί στη λαϊκή μας παράδοση;
Πώς είναι δυνατόν να βάλουμε κριτήρια στους μαθητές και να επιλέγουμε τον αριθμό ατόμων που θα βρίσκονται σε μία αίθουσα;
Πώς είναι δυνατόν να αισθανθούμε τη χαρά του διπλανού, τη στεναχώρια και τις σκέψεις του, χωρίς να του πιάσουμε το χέρι και να χορέψουμε μαζί του;
Πώς είναι δυνατόν να μην μπορούμε να γλεντήσουμε και να “ελαφρύνουμε” τη ψυχή μας;
Και με ποιον τρόπο να εξηγήσεις σε ένα μικρό μαθητή, τους λόγους που σταμάτησαν τα μαθήματα παραδοσιακών χορών και τους λόγους που είναι δύσκολο να αρχίσουν ξανά;
Ευτυχώς, όλες οι απαντήσεις αντλούνται από την ίδια την παράδοση… Γιατί η “πλούσια” παράδοσή μας δεν έχει μόνο χαρές, αλλά και λύπες… Έχουμε μάθει μέσα από αυτήν, να εκφράζουμε τον πόνο, τη λύπη, τη θλίψη, την πίστη και την προσμονή μας… Προσμονή ότι σύντομα θα μπορέσουμε να πιάσουμε το χέρι του διπλανού μας και να γλεντήσουμε σε ένα μεγάλο κύκλο… Ελπίδα και αισιοδοξία ότι μια άσχημη παρένθεση θα κλείσει σύντομα και τα καλύτερα έρχονται…
Οι διαπροσωπικές σχέσεις δοκιμάστηκαν σε κάθε επίπεδο… Ανάμεσα σε γονείς, αδέρφια και συγγενείς, ανάμεσα σε “αδελφικούς” φίλους και γνωστούς, ανάμεσα σε εργοδότες και συναδέλφους…
Και είναι αυτή η μαγική στιγμή που αναθεωρείς αρκετά πράγματα και τα πιο απλά γίνονται πλέον τα πιο σημαντικά…
Και είναι αυτή η μαγική στιγμή που “ξεσκαρτάρεις” στη ζωή σου και γίνεσαι ακόμα πιο “αληθινός”…
Με πίστη και προσμονή, θα ανταμώσουμε ξανά… Ίσως με διαφορετικό τρόπο, αλλά σίγουρα, με πιο ξεκάθαρο και αληθινό τρόπο…
Και τότε, όλα θα είναι ακόμα πιο όμορφα… Τότε θα νοιώθεις ακόμα και την καρδιά του διπλανού σου…
Με πολλή αγάπη σε όλους τους μαθητές !
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΙΤΑΚΟΣ
Δάσκαλος Παραδοσιακών Χορών
Η ομάδα συντακτών του Παρατηρητή της Παράδοσης ευχαριστεί το Παναγιώτη Μπιτάκο
