Ολα τα ‘λαφια βοσκουνε
κι ολα δροσολογουνται
και μια λαφινα ταπεινη
δεν παει μαζι με τ’ αλλα
μονον τ’ αποσκια περπατει
τ΄ αποζερβ’ αγναντευει
κι οπ’ ευρει γαργαρο νερο
θολωνει και το πινει.
Κι οπ’ ευρει γαργαρο νερο
θολωνει και το πινει.
Κι ο ηλιος την ερωτησε
κι ο ηλιος τη ρωταει
γιατι λαφινα ταπεινη
δεν πας μαζι με τ’ αλλα;
Μονον τ’ αποσκια περπατεις
τ’ αποζερβ’ αγνανευεις
κι οπ’ ευρεις γαργαρο νερο
θολωνεις και το πινεις;
Κι οπ’ ευρεις γαργαρο νερο
θολωνεις και το πινεις
Ηλιε μου σαν με ρωτησες
θα σου τ’ ομολογησω
δωδεκα χρονους εκαμα
μονη χωρις ελαφι
κι απο τους δωδεκα και μπρος
εγεννησα λαφακι
κι εκει που βγηκε ο κυνηγος
να λαφοκυνηγησει
το βλεπει βοσκαε μοναχο
ριχνει και ο σκοτωνει.
Ο ηλιος τοτε δακρυσε
κι εσβησε το φεγγαρι
κι οι λαγκαδιες κι οι ρεματιες
βαρεια αναστεναξαν.
Κλαψε με μαννα,κλαψε με
με ηλιο,με φεγγαρι
και ‘γω τ’ αποσκια περπατω
ζερβα-ζερβα γυριζω.
Κι οπ’ ευρω γαργαρο νερο
θολωνω το και πινω
