Δεν ειν’αυγή να σηκωθώ
να μην αναστενάξω
να κάτσω στο παράθυρο
κι’από καρδιά να κλάψω.
Αναστενάζω βγαίνει αχνός
και μέσα μένει ο πόνος
και κείνον που μας χώρισε
να μην τον εύρη ο χρόνος.
Ήθελα τα ματάκια σου
να τα φιλώ μονάχος
όπως φιλιέται αδιάκοπα
το κύμα και ο βράχος
